Het is tijd om de orthodoxe kijk op de oorlog in Oekraïne ter discussie te stellen.
Nu de illegale en meedogenloze aanval van Rusland zijn vijfde maand ingaat, is de impact op Europa, het Zuiden en de wereld al groot. We zijn getuige van de opkomst van een nieuwe politieke/militaire wereldorde. Klimaatactie wordt buitenspel gezet naarmate de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen toeneemt; voedselschaarste en andere vraag naar hulpbronnen stuwen de prijzen omhoog en veroorzaken wijdverbreide wereldwijde honger; en de wereldwijde vluchtelingencrisis – met meer internationale vluchtelingen en binnenlandse ontheemden dan ooit sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog – vormt een enorme uitdaging.
Bovendien, hoe langer de oorlog in Oekraïne duurt, hoe groter het risico op een nucleair ongeval of incident. En met de strategie van de regering-Biden om Rusland te “verzwakken” met de schaal van wapenleveringen, waaronder anti-scheepsraketten, en onthullingen van Amerikaanse inlichtingenhulp aan Oekraïne, is het duidelijk dat de Verenigde Staten en de NAVO in een proxy-oorlog met Rusland verwikkeld zijn.
Zouden de vertakkingen, gevaren en veelzijdige kosten van deze proxy-oorlog niet een centraal onderwerp van media-aandacht moeten zijn – evenals geïnformeerde analyse, discussie en debat? Maar wat we in de media en het politieke establishment hebben, is voor het grootste deel een eenzijdige, zelfs niet-bestaande, openbare discussie en debat. Het is alsof we leven met wat journalist Matt Taibbi een ‘intellectuele vliegverbod’ heeft genoemd.
Degenen die zijn afgeweken van de orthodoxe lijn over Oekraïne worden regelmatig uitgesloten van of gemarginaliseerd – zeker zelden gezien – op grote bedrijfsmedia. Het resultaat is dat alternatieve en tegengestelde opvattingen en stemmen niet lijken te bestaan. Zou het niet gezond zijn om meer diversiteit aan opvattingen, geschiedenis en context te hebben in plaats van “confirmation bias”?
Degenen die over de geschiedenis spreken en context bieden over de versnellende rol van het Westen in de tragedie in Oekraïne, verontschuldigen de criminele aanval van Rusland niet. Het is een maatstaf voor dergelijk denken, en de retorische of intellectuele no-fly zone, dat prominente figuren zoals onder andere Noam Chomsky, professor John Mearsheimer van de Universiteit van Chicago en de voormalige Amerikaanse ambassadeur Chas Freeman zijn gedemoniseerd of beledigd voor het uiten van overtuigende argumenten en biedt de broodnodige context en geschiedenis om de achtergrond van deze oorlog uit te leggen.
In onze fragiele democratie zijn de kosten van afwijkende meningen relatief laag. Waarom zijn er dan niet meer individuen in denktanks of in de academische wereld, de media of de politiek die het orthodoxe verhaal van de Amerikaanse politieke media uitdagen? Is het niet de moeite waard om te vragen of het de verstandigste is om steeds meer wapens naar de Oekraïners te sturen? Is het te veel gevraagd voor meer vragen en discussie over hoe het gevaar van een nucleair conflict het beste kan worden verminderd? Waarom worden non-conformisten besmeurd omdat ze de rol van nationalistische, extreemrechtse en, ja, neonazistische krachten in Oekraïne opmerken, zelfs ondersteund door betrouwbare feiten en geschiedenis? Fascistisch of neo-nazi-revivalisme is tegenwoordig in veel landen een giftige factor, van Europese landen tot de Verenigde Staten. Waarom wordt de geschiedenis van Oekraïne maar al te vaak genegeerd of zelfs ontkend?
Ondertussen, zoals een voormalige generaal van het Korps Mariniers opmerkte: “Oorlog is een kabaal.” Amerikaans. wapenconglomeraten staan in de rij om zich te voeden bij de trog. Voordat de oorlog voorbij is, zullen veel Oekraïners en Russen sterven, terwijl Raytheon, Lockheed Martin en Northrop Grumman fortuinen verdienen. Tegelijkertijd staat het netwerk- en kabelnieuws vol met experts en ‘experts’ – of beter gezegd, militaire functionarissen die adviseurs zijn geworden – wiens huidige banen en klanten niet aan kijkers worden onthuld.
Wat nauwelijks wordt weerspiegeld op onze tv’s of internetschermen, of in het Congres, zijn alternatieve opvattingen – stemmen van terughoudendheid, die het niet eens zijn met de neiging om compromissen in onderhandelingen als verzoening te zien, die hardnekkige en harde diplomatie zoeken om een effectief staakt-het-vuren te bereiken en een via onderhandelingen tot stand gekomen resolutie, een resolutie die ervoor moet zorgen dat Oekraïne naar voren komt als een soeverein, onafhankelijk, gereconstrueerd en welvarend land.
‘Vertel me hoe dit afloopt’, vroeg generaal David Petraeus aan postschrijver Rick Atkinson, een paar maanden na de bijna tien jaar durende oorlog in Irak. Het tot een einde brengen van deze huidige oorlog vereist nieuwe denkwijzen en uitdagingen voor de orthodoxie van deze tijd. Zoals de eerbiedwaardige Amerikaanse journalist Walter Lippmann ooit opmerkte: “Als iedereen hetzelfde denkt, denkt niemand veel.”
Bron: www.neweurope.eu
