Na een campagnebezoek door de smalle straatjes van de sloppenwijk Villa 31 in Buenos Aires in 2021 zei Javier Milei tegen journalisten: “Er hangt hier veel meer liberalisme in de lucht dan bepaalde delen van de samenleving zich kunnen voorstellen. Wat heeft geleid tot de vernietiging van de armoede in de wereld was het liberalisme.”
Voor deze zelfbenoemde anarcho-kapitalistische kandidaat voor het Argentijnse presidentschap betekent ‘liberalisme’ iets heel specifieks: het terugbrengen van de staat tot het absolute minimum, om vrije markten te creëren. Zijn theorieën zijn sterk geïnspireerd door Murray Rothbard, een econoom die de markten omschreef als de best mogelijke menselijke instelling. Er wordt gezegd dat het economische interventionisme van staten hen in ‘criminele organisaties’ verandert.
Toen hij twee jaar geleden de sloppenwijk bezocht, was Milei slechts een mediafenomeen dat zich kandidaat stelde voor het Congres. Toch is hij nu een van de belangrijkste presidentskandidaten van Argentinië, van wie algemeen wordt verwacht dat hij de tweede ronde zal halen. In de sloppenwijken van Buenos Aires, bekend als villa’sHij was de meest gestemde kandidaat bij de nationale voorverkiezingen van augustus en versloeg de peronistische en rechtse kandidaten. Milei kreeg daar meer dan 30 procent steun – bijna twee keer zoveel als in de rest van de stad.
De ultraliberale en anti-eliteboodschap van Milei heeft de afgelopen jaren in het oudste land van Argentinië gedijen villa. Zijn doorbraak is te danken aan de dagelijkse financiële problemen van de bewoners, het gebrek aan inzicht van het peronisme in de kwesties van informele werknemers en het groeiende activisme van Milei’s aanhangers in de buurt. Hun antwoord op de economische problemen in Argentinië: het dollariseren van de economie, het verlagen van de overheidsuitgaven met 14 procent en het afschaffen van de centrale bank.
Villa 31 omschrijven als een bruisende locatie zou een understatement zijn. De zeventig hectare aan eclectische constructies en geschilderde muren worden omringd door de rijke Parijs-achtige gebouwen van Recoleta, spoorwegen, een indrukwekkende snelweg en de vele wegen die naar het internationale busstation van Buenos Aires leiden. “Het is een zeer gewilde marktlocatie”, legt Tomás Capalbo uit, een socioloog en lid van de Beweging van Uitgesloten Arbeiders.
De villa‘s Eerste bewoners vestigden zich hier in 1932, vlakbij het logistieke knooppunt van de stad. Hierdoor konden ze dicht bij de haven wonen, waar steeds meer immigrantenarbeiders werden ingezet als onderdeel van het groeiende importvervangende industrialisatiemodel van het land.
Na de antiperonistische staatsgreep van 1955 werd de… villa’s werd een morele smet op Argentinië – en de autoritaire regering was van plan deze uit te roeien. Geconfronteerd met deze dreiging begonnen bewoners van de wijken zich te organiseren, te protesteren en te vechten voor huisvestingsbeleid.
“De bewoners overleefden niet alleen de periode van 1955, maar verzetten zich ook [Argentina’s] De ergste dictatuur die in 1976 begon en werd gekenmerkt door de vervolging, verdwijning en marteling van veel buurtleiders die historisch gezien hadden gevochten voor het huisvestingsbeleid”, legt Capalbo uit.
Met democratische regeringen sinds de jaren tachtig verschoven de plannen voor de wijk van uitroeiing naar verstedelijking, maar de bevolking groeide in de context van de implementatie van neoliberaal beleid. Volgens de laatste volkstelling wonen er vandaag de dag ruim veertigduizend mensen in de buurt.
Maar ondanks alle armoede die deze sloppenwijk kenmerkt, is het niet simpelweg een reservoir van stemmen voor het welzijnsisme. ‘De ‘31’ is het bastion van het liberalisme in de stad Buenos Aires’, beweert Héctor Espinoza, een tweeëndertigjarige en zelfbenoemde ‘liberaal’ en ‘ultrakapitalist’.
Espinoza heeft gewoond in de villa al meer dan een decennium. Hij groeide op in de provincie Jujuy, vlakbij de grens met Bolivia, en verkocht samen met zijn alleenstaande moeder allerlei soorten voedsel op straat. Toen hij verhuisde naar de villa en economie ging studeren aan de prestigieuze openbare universiteit van Buenos Aires, voelde er iets mis. Zijn opvattingen kwamen niet overeen met het onderwijs dat hij kreeg.
Hij ontmoette Milei toen beide mannen een lezing bijwoonden over waarom inflatie een ‘misdaad’ is. “Ik hoorde geschreeuw en het was Javier Milei en ik ging met hem praten – ik zei: ‘Als mensen met lage inkomens en mensen uit de arbeidersklasse naar je zouden luisteren, zeg ik je, ze zouden je allemaal steunen’” zegt Espinoza.
Met deze ultraliberale agenda in gedachten begon Epinoza te verspreiden wat hij had geleerd door naar deze nieuw ontdekte economen te luisteren. In 2021 opende hij Liberty 31, een bar in de villa dat werd al snel gebruikt als locatie voor ‘leuke liberale bijeenkomsten’, zei hij.
Volgens hem is de villa is een perfect voorbeeld van vrije markt- en staatsvrije interventie. “Als iemand voedsel wil verkopen, gaan ze verkopen en niemand zegt iets. Als iemand kleding wil verkopen, gaan ze en mensen groeien, groeien en groeien”, zei hij. “Wat vrije handel is, dat is de markt, daar vertrouwen we op.”
Een groot aantal inwoners is zelfstandig ondernemer. “Ze openen een klein bedrijf achter in hun huis, een kiosk, een ijssalon, misschien een cyber [café]Het is niet formeel, maar het zijn banen die veel buren helpen”, zegt Sergio Delgado, eenentwintig, maatschappelijk werker en inwoner van de villa sinds zijn kindertijd.
“Milei heeft in de buurt gewonnen omdat de kinderen het beu zijn dat ze niet vooruit kunnen komen en ook omdat ze lief over de dollar praten”, voegt Delgado toe, verwijzend naar het dollariseringsplan van Milei, een van zijn populairste beloften onder zijn bevolking. kiezers. Het dollariseren van Argentinië zou betekenen dat de nationale munt, de peso, wordt geëlimineerd en dat de Amerikaanse dollar als wettig betaalmiddel wordt aangenomen. Analisten noemen dit gedurfde plan gevaarlijk, gezien de complexiteit van de praktische implementatie ervan.
Ondanks de interne markt, die de inwoners een kleine stad noemen, heeft de torenhoge inflatie – die nu bijna 140 procent bedraagt op jaarbasis – een grote impact gehad op de werknemers in de villa. Maar hoewel de aanhangers van Milei Villa 31 wellicht een vrijemarktlocatie noemen, is de dynamiek tussen de bewoners en de autoriteiten ingewikkelder. “De kinderen zijn zo boos dat ze de aanwezigheid van de staat niet zien”, zegt Delgado.
De overheid is inderdaad steeds meer aanwezig in de buurt sinds het begin van een renovatieplan onder leiding van het rechtse stadhuis dat in 2018 van start ging. Het plan heeft tot doel de buurt te verstedelijken door de bouw van twaalfhonderd nieuwe woningen en een verbetering plan voor de bestaande, dat zal bestaan uit het voorzien van infrastructuurconnectiviteit voor drinkwater, elektriciteit en riolering, evenals het aanbieden van onderwijs-, gezondheids- en mobiliteitsdiensten.
Significante resultaten moeten nog worden gezien volgens de bewoners, die enkele prestaties erkennen, maar vooral wijzen op de oppervlakkigheid van het plan. “De renovatie van het huis van mijn moeder, die kort voor de pandemie begon, is nog steeds niet klaar”, legt Delgado uit.
Bijna de helft van alle werkende mensen in Argentinië heeft informele banen, volgens de laatste gegevens van het nationale statistische instituut. Daartoe behoort een groeiend aantal zelfstandigen in onzekere arbeidsomstandigheden die niet afhankelijk zijn van een werkgever. Sinds de pandemie zijn zeven van de tien nieuw gecreëerde banen informeel.
Informele banen in de Argentijnse economie omvatten zowel betaalde banen die niet door werkgevers zijn geregistreerd, als laaggeschoolde zelfstandigen met een laag inkomen. De specialisten met wie ik sprak betogen dat zulke hoge informaliteitscijfers te danken zijn aan inspanningen om de arbeidskosten en belastingdruk te verlagen – en aan het gebrek aan effectievere controles op de sectoren met de hoogste mate van informaliteit.
“Werknemers uit de informele sectoren, inclusief werknemers uit de volkseconomie en zelfstandigen die de straat op gaan om in hun levensonderhoud te voorzien, blijven evenveel verliezen als [center-left president] Alberto Fernández zoals bij [his 2015–2019 center-right predecessor Mauricio] Macri’s administratie”, zegt onderzoeker Capalbo.
In 2019 behaalde Fernández tweederde van de stemmen in Villa 31. Zijn minister van Economie, Sergio Massa, is de peronistische kandidaat voor de komende presidentsverkiezingen. Een groot deel van het verhaal van dit politieke kamp is echter gericht op de middenklasse. Een van de sterke punten van het peronisme is sinds zijn eerste verschijning in de jaren veertig altijd zijn vermogen geweest om de Argentijnen uit de arbeidersklasse aan te spreken en te mobiliseren.
“Wat er gebeurt met het meer traditionele discours van het peronisme, is dat het niet langer in staat is deze nieuwe werknemers van de informele economie zo goed aan te spreken als vroeger”, zegt Capalbo.
Wat wel duidelijk is, is dat Milei’s anti-establishmentverhaal enorm profiteert van deze vertegenwoordigingscrisis en het feit dat informele werknemers steeds minder een stem krijgen in de traditionele partijen.
Op het voorplein van het Retiro-station, enkele meters van de ingang van Villa 31, voert een groep aanhangers van Milei campagne wanneer een dame van middelbare leeftijd hen nadert. Ze herinnert hen er krachtig aan dat een aanklager onlangs een strafzaak heeft aangespannen tegen hun kampioen, omdat hij er bij de Argentijnen op aandrong niet te sparen of te investeren met de peso. Naarmate het gesprek gespannener wordt, beginnen de supporters een van Milei’s slogans tegen haar te zingen: “De kaste is bang, de kaste is bang, de kaste is bang.” Geconfronteerd met zijn agenda hebben veel Argentijnen reden tot bezorgdheid.
Bron: jacobin.com
