Gemeten naar de enorme hoeveelheid geproduceerde goederen is het kapitalisme een zeer succesvol systeem. Volgens gegevens van de Wereldbank bedroeg het mondiale bruto binnenlands product (bbp) – dat de monetaire waarde van de verkochte goederen en diensten meet – in 1960 iets minder dan 1,4 biljoen dollar. In 2022 was dit gestegen tot 101 biljoen dollar. De wereldbevolking is in die tijd veel toegenomen, maar de hoeveelheid geproduceerde spullen is nog veel groter geworden.
Hoe nuttig zijn al die producten en diensten?
Het overheersende doel van de productie onder het kapitalisme is winst, en niet armoedebestrijding of menselijk geluk. Wat bepaalt wat er geproduceerd wordt, en wanneer, waar en hoe, is niet het nut van iets – of het nu een echte behoefte– maar hoeveel geld het zal opleveren voor de persoon die het verkoopt. Verdedigers van het kapitalisme zeggen dat dit de meest efficiënte manier is om de economie te organiseren. Maar de werkelijkheid vertelt een ander verhaal.
Veel van wat er geproduceerd wordt, is simpel gezegd afval. Voor sommige kapitalisten betekent dit afval in zeer letterlijke zin. Denk bijvoorbeeld aan de enorme en steeds groter wordende hoeveelheden onnodig plastic en andere verpakkingen waarin we verdrinken, waarvan slechts een klein deel wordt gerecycled. Het produceren van al dit afval is zeer lucratief. De mondiale verpakkingsmarkt is ruim 1 biljoen dollar waard en groeit snel.
Een ander, groter deel van de kapitalistische klasse produceert weliswaar in de directe zin geen afval zoals de plastic venters, maar produceert toch dingen die door het ontwerp afval worden een paar maanden of jaren na aankoop.
Naarmate het kapitalisme zich heeft ontwikkeld en gegroeid, geldt dat ook voor de rol van ingebouwde veroudering: het doelbewust maken van producten die niet lang meegaan. De verspilling van hulpbronnen en menselijke arbeid is verbijsterend. Neem ‘snelle mode’. In 2018 (het laatste jaar dat de Environmental Protection Agency gegevens publiceerde) werd alleen al in de VS 11,3 miljoen ton textiel op stortplaatsen gedumpt. In Ghana, een centrum voor het ‘recyclen’ van kleding die door consumenten in het Westen wordt weggegooid, worden de lokale bewoners gedwongen zij aan zij te leven met gigantische stapels afgedankte kleding.
Hetzelfde geldt voor auto’s, computers en mobiele telefoons. Ze kunnen zo worden gemaakt dat ze veel langer meegaan dan ze nu doen. Als dat zo was, zou de economie duurzamer zijn en ons leven beter. Maar dit zou het vermogen van de betrokken bedrijven om steeds grotere hoeveelheden te verkopen ondermijnen. Je iPhone moet sterven zodat de winsten van Apple kunnen voortbestaan!
Ingebouwde veroudering zou moeten iets zijn dat wijdverspreide woede tegen het systeem veroorzaakt. Het feit dat dit niet het geval is, en dat veel mensen – vooral in de rijkere landen – er niets aan denken om kleding weg te gooien die ze hebben gekocht nadat ze deze slechts een paar keer hebben gedragen, weerspiegelt het succes van tientallen jaren van kapitalistische propaganda die erop gericht is om wegwerpbaarheid te laten lijken. Als het geen deugd is, dan is het in ieder geval iets dat volkomen normaal en onaanvaardbaar is. Het fenomeen ‘fast fashion’ is slechts het topje van een hele grote ijsberg.
De vervreemde realiteit van het leven in de arbeidersklasse is ook nuttig vanuit het perspectief van een kapitalistische klasse die altijd op zoek is naar manieren om meer spullen te verkopen. In zijn 1844 Manuscripten’, schreef Karl Marx: ‘Hoe meer de arbeider zelf uitgeeft [in labour]Hoe krachtiger de vreemde wereld wordt van objecten die hij over en tegen zichzelf creëert, hoe armer hijzelf – zijn innerlijke wereld – wordt, hoe minder hem toebehoort als de zijne.
Ons beroepsleven put onze energie uit en maakt onze geest stom. De consumptiecultuur van het kapitalisme wordt, op een vergelijkbare manier als religie functioneert, aangeboden als een soort compensatie voor dit verlies. Als je net genoeg kunt verdienen om mee te doen aan de nieuwste kledingtrend, je mobiele telefoon te upgraden of een nieuwe auto te kopen, dan zullen – zo vertelt het non-stop reclamebombardement ons – al je zorgen weggespoeld en zul je eindelijk Vrolijk. De dagelijkse sleur van het leven in het kapitalisme maakt onze ziel leeg, zodat we ze beter kunnen vullen met afval.
Een andere kant van de buitengewone productiecapaciteit van het kapitalisme is nog duisterder. Er is een aanzienlijk en groeiend deel van de kapitalistische klasse dat zich bezighoudt met het produceren van dingen van werkelijk hoge kwaliteit en duurzaam karakter. Het doel van deze klasse producten is echter op geen enkele manier om onze wereld te verbeteren, maar om deze te vernietigen. Sommige kapitalisten produceren afval. Anderen veroorzaken terreur.
Volgens marktonderzoeksbureau MarketsandMarkets was de ontoepasselijk genoemde mondiale defensie-industrie in 2022 2,2 biljoen dollar waard. Het heeft een groeispurt doorgemaakt. Een machtig deel van de mondiale kapitalistische klasse maakt enorme winsten door alle straaljagers, drones, raketten, munitie en andere wapens te leveren die Israël nodig heeft om massale dood en vernietiging aan Gaza toe te brengen, en om Rusland hetzelfde te laten doen in Oekraïne. Er zijn zelfs nog lucratievere mogelijkheden verbonden aan de groeiende spanningen tussen de VS en China.
Hoe langer de oorlogen voortduren, en hoe groter het aantal doden en verwoestingen dat wordt aangericht, hoe meer mogelijkheden er zullen zijn voor economische groei – tenminste voor wapenbedrijven.
Als, in plaats van de door winst gedreven, afval- en terreureconomie van het kapitalisme, de immense capaciteit van de mondiale productie gericht zou zijn op het bevredigen van menselijke behoeften, zouden we de wereld vrijwel van de ene op de andere dag kunnen verlossen van armoede en andere grote problemen. We zouden woningen kunnen produceren in plaats van straaljagers en bommen. En we zouden openbaarvervoernetwerken, duurzame energiesystemen, kleding en andere essentiële zaken kunnen maken die gebouwd zijn om lang mee te gaan, in plaats van biljoenen te verspillen aan plastic afval, ‘fast fashion’, ‘built-to-fail’ apparaten en de verzadigingsreclame die nodig is om mensen ervan te overtuigen dat ze dat wel zouden moeten doen. koop dit spul in steeds grotere hoeveelheden.
Bron: redflag.org.au
