De overwinning van Chris Minns in New South Wales consolideert de hegemonie van Labour Right

Achter de hegemonie van Minns over NSW Labour gaat een krachtige machineoperatie van partij-insiders schuil. De interfactionele pretoriaanse garde van Minns controleert gezamenlijk het beruchte Sussex Street-hoofdkwartier van NSW Labour, de almachtige National Executive van de ALP en een hele reeks cruciale vakbonden. De consolidatie van deze alliantie informeert de huidige richting van de NSW-regering.

De alliantie bestaat uit twee tranches die samenvloeiden rond de campagne van Minns om McKay te destabiliseren en uiteindelijk te vervangen. De eerste is de factiemachine van de NSW Right-factie, en de tweede is de “Hard Left” subfactie, in lijn met premier Anthony Albanese.

De consolidatie van de eerste tranche door Minns hing af van de steun van de Australian Workers’ Union (AWU) en de Shop, Distributive and Allied Employees’ Association (SDA). De AWU speelde een rol door opiniepeilingen te lekken die McKay de schuld gaven van een ineenstorting van de voorverkiezingen van Labour. Ondertussen verzamelde de SDA haar steun in de parlementaire caucus om stemmen voor Minns te winnen. Een goed getimed openbaar ontslag door SDA-gelieerde schaduwpenningmeester Walt Secord eiste ook een serieuze tol van het leiderschap van McKay.

Desalniettemin had Minns McKay niet kunnen overwinnen met alleen de AWU en SDA; hij had steun nodig van de linkerzijde van de partij. Minns mocht dan de steun hebben genoten van de meeste rechtse parlementsleden en apparatchiks op het hoofdkantoor, maar dat betekende niet dat hij erop kon rekenen dat elk rechtsgezind parlementslid tegen McKay zou stemmen in een leiderschapsstemming. Erger nog, een ontevreden linkse oppositie zou de pogingen van Minns om Labour naar rechts te verschuiven kunnen ondermijnen.

Een bestaande alliantie tussen NSW Right en Hard Left pakte beide potentiële kwetsbaarheden aan. Ondanks de historische hegemonie van rechts in NSW, steekt hard links ver boven zijn gewicht uit op nationaal niveau. Als de dominante macht in de nationale linkse factie oefent Hard Left in feite een meerderheid uit in de ALP National Executive, een almachtige commissie die afwijkende parlementsleden naar believen kan deselecteren.

The Hard Left bood Minns ook een uniek strategisch voordeel. Door de groep op te nemen in het innerlijke heiligdom van NSW Labour, kreeg Minns de mogelijkheid om critici van zijn neoliberale spil te neutraliseren. Dit komt omdat de overheersing van Hard Left over de staatsfractie Minns een manier bood om progressieve vakbonden en afgevaardigde leden in het gareel te houden of – op zijn minst – hen een platform te ontnemen om een ​​effectieve oppositie op te zetten.

De prijs van Hard Links was macht. Concreet eiste de factie benoemingen in een schaduwkabinet en de steun van Minns tegen leden van “Soft Left” die zich rond McKay verzamelden. Minns was blij om beide elementen van de tegenprestatie te verplichten.

Nadat hij het partijleiderschap had veroverd, deelde Minns beloningen uit aan zijn aanhangers. Als oppositieleider degradeerde hij McKay-loyalisten bij zijn eerste kabinetsherschikking. Daniel Mookhey, Penny Sharpe, John Graham, Rose Jackson en Jo Haylen kregen promoties. De supporters van McKay werden echter meestal naar de achterbank gedegradeerd.

Als oppositieleider imiteerde Minns de electoraal succesvolle small-target-strategie van Albanezen. NSW Labour deinsde terug voor gedurfde progressieve hervormingen ten gunste van beperkte retoriek over de kosten van levensonderhoud. Het besluit van Minns om het traditionele ‘schuld-en-tekort’-verhaal van de coalitie tegen de regering te keren, stond in schril contrast met McKay’s oproep tot meer sociale uitgaven.

Ondanks dat NSW Labour in grote lijnen naar rechts leidde, voerde Minns ook een krachtige campagne tegen de meest regressieve facetten van de agenda van de coalitieregering. Een strategische focus op marginale kiezers in West-Sydney zorgde ervoor dat Minns de kritiek van Labour op het loonplafond van 2,5 procent in de publieke sector, de stijgende kosten van wegentol en de privatisering van openbare activa aanscherpte. Labour bood ook enkele bescheiden verbeteringen aan de rechten van huurders en de versoepeling van leraren op openbare scholen.

Gelukkig voor Minns stelde de alliantie tussen zijn linker en rechter leden van het schaduwkabinet hem in staat om Coalition-pogingen om Labour naar rechts te wiggen gemakkelijk af te wijzen. Toen de regering bijvoorbeeld twee jaar gevangenisstraf voor vreedzame demonstranten voorstelde, aarzelde Labour niet om haar steun aan te bieden. Minns begreep dat de gecombineerde kracht van zijn achterban de oppositie aan beide kanten van het debat zou dempen, waardoor hij de vrijheid zou krijgen om Labour naar rechts te sturen zonder bang te hoeven zijn voor represailles.

Inderdaad, de schaduwministers van Hard Links hielden hartstochtelijke toespraken voor strafrechtelijke sancties voor demonstranten. In een bijdrage bekritiseerde de nieuw geslagen NSW-minister voor woningen Rose Jackson geweldloze klimaatprotesten en merkte op dat ze “de reden zijn waarom links geen leuke dingen kan hebben”. Minister van Wegen John Graham ging zo ver dat hij ten onrechte beweerde dat Blockade Australia “gewelddadige economische blokkades” had georganiseerd.”Zonder een interne oppositie tegen NSW Right, registreerde de partij nauwelijks de afwijkende mening van linkse vakbonden en brancheleden.

Het anti-protestwetdebat was geen flits in de pan – het is een casestudy die het factie-akkoord laat zien dat ten grondslag ligt aan de Blairite-spil van NSW Labour. Zolang Minns zijn bondgenoten in rechts en extreem links tevreden stelt, zal zijn prioriteitstelling van het neoliberalisme boven de sociaal-democratie waarschijnlijk ongehinderd doorgaan. De veerkracht – of niet – van deze dynamiek zal de richting van de NSW Labour-regering bepalen.

Het valt nog te bezien hoe de alliantie van Minns om zal gaan met de duidelijke tegenstelling tussen de steeds neoliberalere agenda van Labour en de nominaal socialistische politiek van NSW Left. Tot op heden heeft de linkse factieleiding haar gezellige relatie met rechts gerechtvaardigd als simpel electoraal pragmatisme. Met uitzondering van extreem links neemt de aannemelijkheid van het argument van NSW-links snel af.

Om een ​​aandeel in de partij te hebben, vertrouwt links uiteindelijk op sympathieke vakbonden en afgevaardigden die ervoor kiezen om zich aan te sluiten bij het factieticket van links in debatten en besluitvorming binnen de partij. Maar als links en rechts in elkaars verlengde liggen, welke reden is er dan om zich bij de minderheidsgroep aan te sluiten?

Het is niet verwonderlijk dat deze tegenstrijdigheid leidde tot een felle interne strijd binnen de linkse factie. Met name de anti-protestwetten veroorzaakten een periode van aanhoudende subfactionele volatiliteit, met als hoogtepunt een ontsnappingsticket voor de wetgevende raad op de NSW Labour-conferentie in 2022.

Dissidente linkse afgevaardigden verzamelden zich rond een kandidaat van een buitenstaander, Cameron Murphy, die op een platform de linkse leiders van NSW bekritiseerde vanwege hun stille gehoorzaamheid tegenover de Blairite-beurt van Labour. Murphy – een mensenrechtenadvocaat en voormalig voorzitter van de NSW Council for Civil Liberties – deed een beroep op progressieve linkse afgevaardigden die zich verzetten tegen de anti-protestwetten en het algemene patroon van samenzwering van de leiding met NSW Right.

Murphy verloor ternauwernood een fractievoorselectie-stembiljet tegen de leiding nadat de assistent-algemeen secretaris van Hard Left NSW Labour, George Simon, grote delen van linkse afgevaardigden het kiesrecht had ontnomen. Dit stuitte op protest – nadat Simon had aangekondigd dat hun stemmen niet zouden worden geteld, verliet de op Murphy afgestemde bouw-, bosbouw-, maritieme, mijnbouw- en energie-uniebouwdivisie uiteindelijk de factie. Evenzo liepen grote delen van links na beschuldigingen van stembiljetafspraken over van het factieticket op de NSW Labour-conferentie.

Uiteindelijk kreeg Murphy 116 stemmen, het op twee na hoogste aantal van alle kandidaten, wat hem een ​​plek in de NSW Legislative Council garandeerde. Het officiële Linkse ticket behaalde echter het laagste aantal stemmen sinds de oprichting van de factie in 1956.

Dit zou echter kunnen terugkomen om de regering van Minns te ondermijnen. Volatiliteit binnen links vormt een bedreiging voor het factiepact dat ten grondslag ligt aan NSW Labour. Om zich aan het einde van de afspraak te houden, moet Hard Left de totale controle over NSW Left en National Executive behouden. Zonder deze artikelen van institutionele macht zullen linkse ministers moeite hebben om critici van Minns’ Blairite-spil de kop in te drukken.

Murphy’s succes en Labour-overwinningen in West-Sydney hebben deze kwetsbaarheid verergerd. Door de verkiezingen van 2023 is het aandeel dissidente parlementsleden in de NSW-parlementair-linkse caucus toegenomen. Nadat hij de voormalige aanhangers van Jodi McKay en zacht-linkse parlementsleden had afgewezen in zijn herschikking na de verkiezingen, moet de premier nu kampen met een groeiende lijst van ontevreden vakbonden, afdelingsleden en backbenchers.

Breed links kan zijn toekomst niet op het spel zetten op de saaie machinerie van NSW Labour. Om de oplevende neoliberale agenda van Labour aan te vechten, moeten echte Labour-socialisten de politiek van de vakbondsbeweging fundamenteel veranderen. Dat begint met het houden van vakbondsleiders aan elementaire democratische normen.

Het is onvoorstelbaar dat Labour-apparatchiks die rechtstreeks vanuit de studentenpolitiek parachutespringen naar hogere posities in de vakbondsbeweging de stemmen opeisen van honderden vakbondsafgevaardigden, zonder enige deelname van gewone leden. Sterker nog, de meeste mensen die zich aansluiten bij vakbonden die zijn aangesloten bij de ALP, worden structureel uitgesloten van de vormen van uitvoerende macht die Labour-kandidaten en -beleid bepalen. Voor de doorgewinterde factie-apparatchiks zijn gewone vakbondsleden slechts cijfers op een spreadsheet. Hoe meer leden een vakbond heeft, hoe meer afgevaardigden ze naar conferenties stuurt.

Uiteindelijk moet dit van de grond af worden aangevochten, door een gewone revitalisering van de vakbondsdemocratie. Australische socialisten zouden zich vertrouwd moeten maken met de regels die de interne democratie van hun vakbonden regelen, commissies op de werkvloer oprichten en boetes uitdelen tegen de apparatsjiks die vakbondsleden uitverkopen. Op de lange termijn zou links prioriteit moeten geven aan hervormingsagenda’s die directe democratische besluitvorming en massale deelname aan vakbondsaangelegenheden bevorderen. Totdat we een Australische basisstrategie implementeren, zullen veel vakbonden in handen blijven van de paardenhandelaars van de ALP.