De achttienduizend United Auto Workers (UAW) die staakten, hebben de arbeidersbeweging in vuur en vlam gezet. Maar de staking is slechts de meest zichtbare kant van de invloed van autoarbeiders.
De minder zichtbare kant bevindt zich op de werkvloer, waar georganiseerde weigeringen van vrijwillige overuren (OT) sinds het begin van de staking meerdere lijnen en hele fabrieken hele weekenden hebben gesloten.
Onder de 130.000 UAW-leden die nog steeds bij de Grote Drie autobedrijven werken, brengt de creativiteit op de werkvloer een gedurfde traditie van ‘werken om te regeren’ terug – waarbij werknemers samenwerken om alleen hun expliciete taken volgens het boekje uit te voeren, en niets meer. Wanneer de productie tot stilstand komt, bewijst dit hoe slim de arbeiders in het begin de fabriek deden draaien.
De hervormingsorganisatie Unite All Workers for Democracy (UAWD), die de verkiezing van president Shawn Fain en de rest van zijn Members United-lijst steunde, is een knooppunt geworden voor deze militante tactieken. UAWD’s wekelijkse “Members’ Update”-oproepen en een “Members’ Voice”-stakingsbulletin richten zich op het verspreiden van tactieken om managers te pushen en meer collega’s tot actie aan te zetten.
De caucus lanceerde een belofte om vrijwillige overuren te weigeren; leden hebben de belofte en de bijbehorende folders gebruikt om snel honderden collega’s te organiseren om zich bij de weigering aan te sluiten.
De opstand vanuit de gelederen dwingt het management tot een tegenaanval. In de hoop de winstgevende Escalades en F-150’s uit te rollen, probeerden managers van fabrieken in de Grote Drie de afgelopen week overuren in het weekend verplicht te stellen.
Maar leden van veel fabrieken bedachten nieuwe manieren om de lijn met hun opvallende broers en zussen vast te houden. Sommigen weigeren de gebruikelijke sluiproutes te nemen, zoals fietsen rond een grote fabriek. Anderen maken misbruik van de unieke juridische omgeving van het werken onder een verlopen contract: het is nu een oneerlijke arbeidspraktijk voor het management om eenzijdige wijzigingen aan te brengen in de lonen of de arbeidsomstandigheden. Als bazen iets willen veranderen, moeten ze erover onderhandelen.
Autoarbeiders in vier fabrieken deelden deze berichten over de nieuwste uitvindingen van hun collega’s.
Eric Truss, Ford Rouge-complex, Michigan:
“Nadat Shawn mensen had gevraagd vrijwillig overwerk te weigeren, vroeg het bedrijf ons om ons aan te melden voor overwerk op zondag. Er zijn twee lijnen op mijn afdeling. Ik vroeg iedereen om het te weigeren. We praten gewoon met elkaar terwijl we aan de lijn werken, soms tijdens de pauze.
“Er zijn twee niveaus [newer hires at lower pay and benefits] die bij de OT wilden werken, maar ik trok ze terzijde en zei: ‘Weet je, er zijn net als jij stakers van de tweede rang, die helemaal niet de kans hebben op welk werk dan ook. Als wij ons steentje bijdragen, laten we ze niet aan hun lot over.’ Ik denk dat dat hielp om hen te laten zien dat we achter hen konden staan. Mijn lijn stemde ermee in om de overuren te weigeren.
“De andere lijn op mijn afdeling heeft veel niveau twee. Ik heb met ze gesproken en uiteindelijk waren ze het er grotendeels mee eens. De fabriek had elf mensen nodig om die lijn te runnen, maar kreeg er slechts acht.
“Voordat we het wisten, hoorden we dat sommige mensen van gedachten veranderden en eigenlijk wilden gaan werken. Op dat moment benaderde een koppelinspecteur voor die lijn mij. Ze zei: ‘Ik wil geen OT doen, ik wil de piketlijn steunen. Ik ga met anderen praten.’
“Torque-inspecteurs zorgen ervoor dat bouten en moeren volgens de vereiste specificaties worden vastgedraaid. Dit zijn lijnwerkers, een geheime baan waarvoor ze zich moeten aanmelden en waarvoor ze moeten worden opgeleid. Ze hebben elk meerdere back-ups, die zich op een lager niveau bevinden.
“Nadat ze met hen had gesproken, weigerden ze allemaal. Dat heeft de hele lijn stilgelegd.
“Het management wist dat ze het zonder die koppelinspecteurs moesten sluiten. Dat zijn door de overheid vereiste onderdelen. Ze moeten worden geïnspecteerd.
“Die specifieke lijn voedt de assemblagefabriek voor de elektrische F-150. Zonder dat die ene lijn loopt, zou het de EV kunnen plaatsen [electric vehicle] fabriek op een kritiek dieptepunt in de toeleveringsketen staat. Dat is verbazingwekkend, want het zijn de koppelcontroleurs van een kleine rij van twaalf mensen die mogelijk de hele EV-fabriek zouden kunnen stilleggen.”
Tiffany Martin, General Motors Arlington Assembly, Texas:
“Nu weigeren zelfs de elektriciens de overuren. En ik merkte dat een paar van hen hun fiets niet gebruikten om bij de pechgevallen in de rij te komen. Ze hebben zonder enige haast gelopen.”
[GM Arlington covers 250 acres, with more than five thousand workers on site. Like at many other huge plants, UAW electricians and tradespeople who repair breakdowns typically use bikes to move quickly across the floor. But nothing in their job description explicitly requires two wheels. Walking, especially carrying tool bags, might take an extra fifteen minutes between each broken station stopping the line.]
Luigi Gjokaj, vice-president van Local 51, Stellantis Mack Assembly Plant, Michigan:
“Voordat het contract afliep, draaiden we op twee van de drie zaterdagen verplichte diensten.
“Twee weekenden geleden stuurden fabrieksmanagers een bericht waarin ze de zaterdagdiensten annuleerden. Vervolgens stuurde een manager een bericht om dat ongedaan te maken en belde ons na de deadline van donderdag opnieuw om een verplichte zaterdagdienst aan te kondigen. Ze wilden alle TPT’s terugbellen [temporary part-time workers]. Maar toen werd het bericht ook naar veel fulltimers gestuurd.
“Onze stewards hoorden dat meteen. Wij beschouwden dat als een eenzijdige wijziging van het contract. We zijn gelijk naar de complexbeheerder gegaan. Hij stemde ermee in een correctie te sturen en niemand een klap te geven omdat hij de dienst niet had gedaan.
“Afgelopen zaterdag besloot het management alle TPT’s een mandaat te geven om binnen te komen, omdat ze niet genoeg mensen konden krijgen om zich vrijwillig aan te melden.
“Maar dat betekende dat er TPT’s uit de derde ploeg moesten worden ingeschakeld die van donderdag tot en met vrijdagavond werkten, vrijdagochtend om acht uur naar bed gingen en nu moesten uitzoeken hoe ze zaterdag om zes uur ‘s ochtends binnen moesten komen. Je normale slaapschema en gezinsschema worden in de war gebracht. Dat heb ik in dertien jaar bij het bedrijf nog nooit gezien.
“Ik en de president gingen naar binnen en maakten ruzie met managers. Normaal gesproken is hij een vrij rustige man met management, maar hij zei: ‘Ik zeg tegen mensen dat ze niet binnen moeten komen. Je kunt me ontslaan als je wilt.’ Het management werd snel nuchter. We hebben mondeling afgesproken: je kunt het mensen vragen, maar de overuren niet verplicht stellen.
“Een paar uur later gingen er robocalls uit naar al onze TPT’s met de mededeling dat je binnen moest komen. Het management kwam terug op onze overeenkomst. Misschien per ongeluk, maar wie weet. Ik wilde meteen een arbeidsaanklacht indienen; Ik stond te popelen om te gaan. We besloten een onderhandeling wegens kwader trouw in onze achterzak te houden, maar sloegen ze met een RFI [request for information] om al het vuil te pakken dat we konden.
“De verplichte dienst was een debacle. De helft van de mensen kwam niet opdagen. Het was zo erg dat ze geen enkel voertuig in productie konden nemen.
“Ik moest ze er steeds aan herinneren: je hebt geen beheersrechtenclausule meer. We hebben een verlopen contract – het zijn andere regels dan het spel! Normaal gesproken hebben we schema’s en ploegendiensten, je moet ons veertien dagen van tevoren op de hoogte stellen. Maar nu moet je over elke verandering eerst met ons onderhandelen.
“We promoten elke kleine verandering die ze doorvoeren, zoals taaktoewijzingen of het verplaatsen van onderdelen. Alles wat ongewoon is, duwen we terug. We letten op discipline; geven ze een schriftelijke waarschuwing of verlof terwijl ze eerder een mondelinge waarschuwing zouden hebben gedaan? Onze stewards zijn zeer alert. Onze commissiemensen zijn zeer ijverig.
“Het management was deze week erg stil. Ze zijn nu een beetje terughoudend met wapens.”
Ryder Littlejohn, Ford Buffalo Stamping, New York:
“Het management stelt de zaterdag nu verplicht. Veel van onze bekwame vakmensen die de lijnen runnen, zijn niet komen opdagen, met behulp van ziektedagen, FMLA [Family and Medical Leave Act] dagen, of gewoon niet komen en de AWOL nemen [absence without leave] of opschrijven. Ze kunnen de lijnen dus toch niet uitvoeren.
“Ook probeerden ze de mensen van de perskant van de fabriek aan de metaalkant te gebruiken, omdat ze geen persen konden draaien. De perszijde is waar ze staal of aluminium in onderdelen zoals motorkappen of deurpanelen stampen. Vervolgens worden ze naar de metalen kant gestuurd om tot bruikbare onderdelen te worden samengevoegd en naar de assemblagefabriek te worden gestuurd.
“Managers probeerden mensen te verplaatsen op basis van het feit dat hun persen niet beschikbaar waren, omdat er geen transacties kwamen om ze te runnen. Dat is een schending van de overeenkomst.
“Ze begonnen allemaal te protesteren dat ze daarheen werden gestuurd. Ze rapporteerden het allemaal aan hun commissielid [union rep]. Het feit dat hun werkschema werd gewijzigd, zou een aanklacht wegens oneerlijke arbeidspraktijken kunnen zijn.
“De kans is groot dat ze uiteindelijk hadden moeten overstappen, maar het bedrijf gaf het op. Het is wat wij noemen ‘ze het laten verdienen.’”
Bron: jacobin.com
