Dit is de reden waarom het voortbestaan ​​van Israël op de lange termijn niet gegarandeerd is – RT World News

Het lot van Palestina, de thuisbasis van het Heilige Land van de belangrijkste religies in de wereld, staat niet eeuwenlang, maar al millennia centraal in de meest acute sociale en politieke processen. Maar als we niet teruggaan naar de oudheid, maar ons alleen concentreren op de moderne tijd, zullen we ontdekken dat de Palestijnse kwestie, in al zijn complexiteit, de essentie is geweest van de internationale politiek van de 20e eeuw. Waarschijnlijk zijn we vandaag getuige van het einde hiervan, in de zin van het beleid en wat het heeft opgeleverd.

Dit paradigma omvat de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen eeuw, die waarschijnlijk zijn begonnen met de Eerste Wereldoorlog, die het begin markeerde van de ineenstorting van de Europese rijken en de fundamentele hertekening van de grenzen. Als gevolg van de Eerste Wereldoorlog zegevierde het idee van zelfbeschikking in het hele Midden-Oosten, ook in Palestina, dat door verschillende volkeren als hun voorouderlijk thuisland werd beschouwd. De Tweede Wereldoorlog, met de nachtmerries van de Holocaust, bracht de leidende machten in de wereld ertoe de noodzaak te overwegen om een ​​Joodse staat te creëren, waarvan de configuratie vanaf het begin het onderwerp werd van hevige conflicten. Dit maakte deel uit van de “Koude Oorlog”, met de verdeling van invloedssferen en bijgevolg de bescherming van de supermachten over verschillende regionale machten. De bipolaire wereld bracht geen rust in het Midden-Oosten, met gewapende botsingen die elkaar opvolgden, maar bood wel een raamwerk om de ongecontroleerde verspreiding van internationale patronage te voorkomen.

Na het einde van de Koude Oorlog geloofde iedereen een tijdje dat kalmte en gerechtigheid zouden zegevieren, wat zou leiden tot het vredesproces dat in 1994 werd bekroond met de Nobelprijs voor de Vrede. De oprichting van twee staten in Palestina, die in 1948 door de VN werd afgekondigd, was een feit. werd aangekondigd als een haalbaar doel, en de verwezenlijking ervan werd krachtig nagestreefd. Het werd echter al snel duidelijk dat het elegant vormgegeven plan in strijd was met de historische en sociaal-politieke realiteit van de regio, en dat de aanvankelijke drang naar Palestijnse nationale autonomie zich niet ontwikkelde tot een volwaardige staat. Wat volgde was een stagnatie gebaseerd op algemene hypocrisie; niemand annuleerde het proces, maar er was geen vooruitgang. De laatste grote innovatie waren de ‘vrije democratische verkiezingen’ die in 2006 aan Israël en de Palestijnse Autoriteit werden opgelegd.

Destijds geloofden de Amerikanen dat alle problemen van het Midden-Oosten zouden worden opgelost met de komst van de democratie daar. Dit is waar de plaag van Hamas in zijn huidige vorm vandaan komt: eerst dwong de VS de verkiezingen af, die werden gewonnen door de Islamitische Verzetsbeweging, en vervolgens weigerden zij zelf de resultaten te erkennen. De daaropvolgende gewelddadige machtsgreep van Hamas in Gaza creëerde precies dezelfde enclave van waaruit Israël eerder deze maand werd aangevallen.

Het leidmotief van de gevarieerde geschiedenis van honderd jaar is dat het allemaal heeft plaatsgevonden, zo niet onder de dictaten van, dan wel met de actieve deelname van externe krachten. Van laatstgenoemde is de samenstelling veranderd, maar in iedere combinatie hebben zulke spelers de toon gezet. De verandering die nu heeft plaatsgevonden is dat externe spelers gedwongen worden te reageren op gebeurtenissen die door regionale krachten zijn geïnitieerd. Deze reactie is gebaseerd op opgebouwde ervaring, maar werkt niet meer zoals vroeger. De mate van zelfbeschikking van de staten in de regio (laten we het het nastreven van nationale belangen noemen zoals zij die opvatten) is veel hoger dan in het verleden. Ondertussen raken de grote landen de dwanginstrumenten kwijt die in de twintigste eeuw hebben gewerkt.

De aankomst van de Amerikaanse president Joe Biden in Israël, midden in het geweld, zou kunnen worden omschreven als een daad van politieke moed, ware het niet dat Washington de urgentie van de situatie eenvoudigweg niet ten volle inziet. In de nasleep van de gruwelijke ziekenhuistragedie in Gaza is het begrijpelijk dat er een scherpe escalatie plaatsvindt. Maar daarvoor dachten de Verenigde Staten waarschijnlijk dat het wel eens zou kunnen vertragen.

Het idee lijkt te zijn om Israël te steunen door vooruit te lopen op zijn gevaarlijkste acties en de Arabische landen – vooral in de Perzische Golf – gerust te stellen dat de oude agenda zal worden hersteld zodra de passies zijn afgenomen. Het is ook bedoeld om Iraanse inmenging te voorkomen door duidelijk te maken dat dit tot Amerikaanse militaire betrokkenheid zal leiden. Maar als Teheran zich terughoudend opstelt, kan een terugkeer naar de gesprekken over het vrijgeven van geld en relaties niet worden uitgesloten. Ten slotte wil Biden een pakketbesluit over financiële steun aan al zijn grote militaire cliënten – Israël, Oekraïne en Taiwan – garanderen, waardoor het niet mogelijk wordt dat één van hen individueel wordt geblokkeerd.

Op dit moment hangt het hele delicate plan aan een zijden draadje. En het probleem ligt niet in specifieke politieke en diplomatieke fouten, maar in een fundamenteel onvermogen om processen te beheren op de manier waarop de VS en grote landen in het algemeen gewend zijn, in de overtuiging dat zij overal de hefbomen voor hebben. Dit is een systemische verandering waarvan de gevolgen van alles kunnen zijn.

De overgang van externe regulering van de regio naar intern evenwicht is pijnlijk en succes staat niet van tevoren vast. Het probleem van Israël is dus dat het overweldigende machtsvoordeel waar het al driekwart eeuw op vertrouwt, niet langer een betrouwbare garantie is voor zijn voortbestaan. Het algehele evenwicht in de regio zal niet in het voordeel van de Joodse staat verschuiven, en de aandacht van zijn beschermheer kan worden afgeleid door andere interne en externe crises. Ondertussen heeft West-Jeruzalem geen ervaring met het maken van langetermijnregelingen met zijn buurlanden zonder afhankelijk te zijn van de VS.

De vraag is nu dus of er tijd is voor de Israëliërs om op een nieuwe manier te leren leven.

Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd door de krant Rossiyskaya Gazeta, vertaald en geredigeerd door het RT-team

Je kunt dit verhaal delen op sociale media:

Volg RT op