Dit artikel is gebaseerd op een toespraak afgeleverd tijdens een Palestijnse solidariteitsbijeenkomst in Melbourne op 15 oktober.
——————-
De afgelopen week was er een stank, een geur, die onmogelijk te verwijderen was.
Ik heb het niet over de heerlijke geuren van het koken van voedsel, van de zeebries op een zomerdag in Gaza, zo ontroerend beschreven door Samah Sabawi in haar artikel in de Leeftijd op zaterdag.
Ik heb het niet eens over de geuren die vandaag de dag alles in Gaza hebben vervangen. De geur van de dood. De geur van angst. De geur van witte fosfor en betonstof van ontplofte gebouwen.
Ik heb het over de weerzinwekkende, verschrikkelijke stank van hypocrisie en medeplichtigheid van de Australische regering.
Een voorbeeld hiervan: een week geleden werd op Radio National de Australische minister van Buitenlandse Zaken, Penny Wong, geïnterviewd – net nadat Israël de watervoorziening, de elektriciteitsvoorziening, de brandstofvoorziening had afgesloten en had voorkomen dat elk voedselproduct de wereld in zou komen. Gazastrook.
Penny Wong werd gevraagd naar de houding van Australië hierover. Haar antwoord was dat Gaza ver weg was, en dat het moeilijk te zeggen was; dat het “van hieruit heel moeilijk is om een oordeel te vellen”.
Schaamte.
Dit weekend werd haar over hetzelfde onderwerp gevraagd. Dit is na een week waarin ruim 2.000 Palestijnen zijn afgeslacht. Huizen en straten en huizenblokken en hele buurten waren weggevaagd. Zevenentwintig ambulances waren neergeschoten en vijftien ziekenhuizen waren aangevallen met bommen of witte fosfor.
Penny Wong werd er opnieuw naar gevraagd en ze mompelde iets, mompelde iets, over ‘internationaal recht’, alsof het iets moest betekenen.
Penny Wong en de Australische regering lijken te zitten voor woorden. Dus laten we ze wat woorden geven.
Woorden als ‘obsceen’.
Woorden als ‘gruwelijk’.
Woorden als ‘oorlogsmisdaad’.
En er zijn nog een paar andere woorden die al zijn gezegd door anderen die vandaag spraken. Eén daarvan is ‘catastrofe’. Omdat er een hele vrolijke vleugel van het Israëlische politieke en militaire establishment is die graag de Nakba wil naspelen.
En niet alleen maar “er zin in hebben”. Er niet alleen over praten alsof het iets theoretisch is. Maar het uitvoeren ervan: pamfletten over Gaza-stad laten vallen waarin een miljoen mensen wordt opgedragen te verhuizen of te sterven. En dan plezier beleven, grijnzend door interviews heen, zoals de voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken vorige week op Al Jazeera, vrolijk pratend over het verdrijven van de Palestijnen uit Gaza en de Sinaï-woestijn in.
En Penny Wong heeft op de een of andere manier geen woorden voor woorden, en het is nog ver weg. Terwijl Israël in een week tijd zesduizend bommen laat regenen op een gebied dat kleiner is dan de gemeenteraad van Hume in het noorden van Melbourne, zit Penny Wong op woorden.
Het andere woord waar ze niet over wil praten, dat Labour in dit land of in Palestina nooit wil noemen, is ‘genocide’. Want wat er in Gaza gebeurt, is de vernietiging van de middelen van bestaan die bedoeld zijn om fysiek te voorkomen dat een volk overleeft – het Palestijnse volk – en dat is de woordenboekdefinitie van genocide. Dat is wat de Israëlische regering doet en dat is wat de Australische regering zichzelf niet eens kan laten zeggen.
Schaamte.
Maar er is nog een woord waar ik het over wil hebben. Dat woord is ‘solidariteit’.
Veel mensen zijn hier vandaag vanwege familie- of gemeenschapsbanden, verwantschapsbanden of geloofsbanden.
Ik ben niet een van die mensen. Ik sta om drie redenen achter Palestina. Ik steun Palestina omdat ik niet kan toekijken terwijl de obsceniteit die in Gaza plaatsvindt zich blijft ontvouwen.
En ik sta achter Palestina omdat ik weet dat de strijd voor de bevrijding van Palestina verbonden is met de strijd voor de bevrijding van mensen over de hele wereld.
Martin Luther King merkte ooit op: “Onrecht waar dan ook is een bedreiging voor de gerechtigheid overal”. Israël blijft dit aantonen; bedrijven als Elbit Systems blijven dit aantonen. Deze bedrijven brengen hun producten op de markt als ‘getest op het slagveld’ – op de bevolking van Palestina.
Hun systemen van surveillance, dwang, controle en dodelijk geweld worden over de hele wereld op de markt gebracht – aan legers, aan autoritaire regimes, aan politiediensten in de VS – en hier in Australië, waar de Australische federale politie slechts een van de belangrijkste contracten is die Elbit heeft is de afgelopen jaren geland (en waar de Victoriaanse Labour-regering er prat op gaat “trots” te zijn om Elbits bloedige “voetafdruk” in dit land te helpen vergroten).
Dus als we ons zorgen maken over de vrijheid in dit land of waar dan ook, moeten we ons ook zorgen maken over de vrijheid in Palestina.
Nog één verbinding om te maken: de verbinding met het imperium. Als je in Australië hebt opgelet, weet je dat we misschien niet in staat zijn om ziekenhuizen te financieren, dat we misschien niet in staat zijn om sociale voorzieningen te financieren, maar de regering zegt dat ze van plan is de komende tien jaar 368 miljard dollar te vinden om kernenergie te financieren. onderzeeërs – nucleair aangedreven doodsmachines.
Het bestaan van Israël is te danken aan het feit dat een groep imperialisten besloot dat het hertekenen van de lijnen op de kaart van het Midden-Oosten in hun belang was, in hun zoektocht naar olie en macht. En die lijnen staan op het punt opnieuw te worden getrokken, mogelijk in het Midden-Oosten en over de hele wereld. De Australische heersende klasse bereidt zich, via haar AUKUS-deal, hierop voor, samen met haar partners in Groot-Brittannië en de VS. Wat er vandaag in Palestina gebeurt, is een onderdeel van die voorbereidingen.
Dus als we een wereld zonder oorlog willen; als we een wereld willen zonder voorbereiding op oorlog; Als we een wereld willen zonder racisme en zonder onderdrukking – en zonder de stank van de dood, angst, hypocrisie en medeplichtigheid – moeten we achter de Palestijnen staan.
Penny Wong kan de woorden niet vinden en zegt dat het nog ver weg is, dat het erg moeilijk is. Maar we weten dat de strijd voor een vrij Palestina hier plaatsvindt. En het begint bij ons. En het begint ermee dat we keer op keer terugkomen, keer op keer, terwijl de vernietiging in Gaza en ver daarbuiten voortduurt.
We moeten blijven zeggen – en demonstreren – dat we achter Palestina staan: dat “we met duizenden, met onze miljoenen allemaal Palestijnen zijn!”
Free Palestine Melbourne organiseert verdere protesten, waaronder aanstaande zondag 22 oktober, 12.00 uur in de Staatsbibliotheek. Details over Facebook, Instagram en de website.
Alle toespraken van de bijeenkomst van zondag zijn te bekijken op de Victoriaanse Socialisten livestream.
De toespraak van Jerome Small is te bekijken op YouTube.
FOTOCREDIT: Matt Hrkac
Bron: redflag.org.au
