We horen vaak over de “slow motion” genocide op de Palestijnen. Deze maand heeft de Israëlische regering op de vooruitspoelknop gedrukt.
Te midden van een meedogenloos luchtbombardement op Gaza waarbij al duizenden mensen zijn omgekomen, heeft de IDF een miljoen inwoners van de noordelijke Gazastrook, inclusief heel Gaza-stad, bevolen te vertrekken, anders wordt er iets nog ergers verwacht. De waarschuwingen werden gegeven in pamfletten die uit de lucht vielen en in geautomatiseerde telefoongesprekken, terwijl Israëlische tanks zich ten noorden van Gaza blijven verzamelen. De wereld is getuige van een etnische zuivering.
De Israëlische autoriteiten zijn er open over. “Gaza moet kleiner zijn aan het einde van de oorlog”, Gideon Sa’ar, lid van het Israëlische noodkabinet, zei drie dagen geleden op televisie.
We hebben dit eerder gezien, en iedere Palestijn en iedere Israëliër weet het. De beschietingen, het bezuinigen op vitale diensten, de angstaanjagende “vriendelijke” pamfletten waarin de Palestijnen worden gewaarschuwd hun huizen te verlaten voor hun eigen veiligheid: dit zijn de methoden waarmee de zionistische krachten oorspronkelijk de meerderheid van de inheemse bevolking van Palestina verdreven en hun land in 1948 stalen. is de routine die de Palestijnse historicus Saleh Abd al-Jawad observeerde in zijn onderzoek naar vier dorpen die in 1948 door de zionisten werden weggevaagd:
“Normaal gesproken werd een dorp aan drie kanten omsingeld en vervolgens beschoten om de bevolking te dwingen te vluchten. Daartoe zou een veilige doorgang of corridor open worden gelaten … Degenen die achterbleven en niet waren gevlucht tegen de tijd dat de Israëlische troepen arriveerden, werden lastiggevallen totdat ze dat deden. Voor het grootste deel zou een dergelijke intimidatie gepaard gaan met het vermoorden van een selecte groep jonge mannen – een duidelijke ‘boodschap’ die geen verdere verduidelijking behoeft.”
Op deze manier, of erger nog – het geweld was volgens Abd al-Jawad over het algemeen erger in het zuiden van Palestina, rond Gaza – werden de Palestijnse families van wat nu het zuiden van Israël is, uit hun dorpen verdreven en naar de Gazastrook gedreven. “Wat er overblijft van sommige van deze dorpen ligt binnen een straal van 16 kilometer van de grens met Gaza”, schrijft Sarah Helm in de krant Voogd. “Sommige vluchtelingen kunnen zelfs door het hek heen hun land zien.”
De parallellen met het verleden zijn duidelijk en worden zowel binnen als buiten Israël begrepen. “Misschien kijken we naar een massaslachting”, schreef de liberale Israëlische journalist Gideon Levy Haaretz. “Grote aantallen Israëlische soldaten zouden zinloos worden gedood. Inwoners van Gaza zouden te maken krijgen met een tweede Nakba, waarvan de eerste tekenen al ter plaatse zichtbaar zijn.” Voor de rechtervleugel van het land is dat het punt. “Op dit moment één doel: Nakba! Een Nakba die de Nakba van 48 zal overschaduwen”, schreef het Israëlische parlementslid Ariel Kallner.
Door Gaza etnisch te zuiveren en het land voor Israël te verwerven, kunnen Netanyahu en zijn regering mogelijk een overwinning claimen. De logica van de Israëlische politiek vereist dat de onderdrukking van de Palestijnen wordt verergerd, zodat de Israëliërs als winnaars kunnen worden gezien.
Waar moeten ze heen? Gaza is een van de dichtstbevolkte gebieden op aarde met weinig middelen. De Israëli’s hebben hun inwoners opgesloten in een klein stukje land, hen geblokkeerd en gebombardeerd. Nu hebben ze hen bevolen een gedwongen mars naar nergens te ondernemen.
“Er zijn ernstig zieke mensen wier verwondingen betekenen dat hun enige overlevingskansen bestaan uit levensonderhoud, zoals mechanische beademingsapparatuur. Het verplaatsen van deze mensen is dus een doodvonnis”, zei een woordvoerder van de WHO tegen Al Jazeera. Op het moment van schrijven beweert het Israëlische leger dat het een half miljoen mensen heeft doen vluchten.
De impact, zo blijkt uit een verklaring van de VN-hulporganisatie: “De omvang en snelheid van de zich ontvouwende humanitaire crisis is huiveringwekkend. Gaza is hard op weg een hellegat te worden en staat op de rand van de afgrond.”
Misschien is de Israëlische hoop dat alleen al het aantal vluchtende Palestijnen, en de chaos die door de oorlog is gecreëerd, Egypte zal dwingen zijn grens te openen en honderdduizenden Gazanen op te nemen. Sinds de eerste Nakba van 1948 dromen zionisten ervan dat Palestijnen simpelweg verdwijnen naar de Arabische landen Jordanië, Libanon en Egypte.
Oproepen voor een “veilige doorgang” – of zelfs voor Egypte om zijn grens met Gaza te openen – kunnen dus de plank misslaan.
Natuurlijk moeten evacués een veilige doorgang hebben: bovendien heeft Israël dat ook bombarderen en doden de families die het evacuatiebevel opvolgden. En de Egyptische dictatuur had nooit mogen helpen de belegering van Gaza af te dwingen. Maar bovenal moet er een einde komen aan de Israëlische terroristische aanval op de bevolking van Gaza.
Als het Israëlische bombardement voortduurt, en als het wordt aangevuld met het bloedbad dat een grondinvasie met zich mee zal brengen, zullen “veilige doorgang” en een open grens in Rafah deel uitmaken van hetzelfde oude proces van etnische zuivering. Israël wil dat Gazanen kiezen tussen dood en ballingschap.
Bron: redflag.org.au
