Stephanie Kelton
De landen die zich bij de eurozone hebben aangesloten, hebben hun soevereine valuta opgegeven en een wat feitelijk een vreemde valuta is vanuit het perspectief van elke individuele natiestaat aangenomen. Ze zijn gebruikers van valuta en niet langer emittenten van hun eigen soevereine valuta, wat een groot en belangrijk verschil is met de Verenigde Staten of Japan, Canada en Australië. Al deze landen opereren met hun eigen soevereine valuta.
Griekenland, Italië, Duitsland, Frankrijk en de rest – dat zijn ze gebruikers van de euro. Dat werd heel duidelijk na de financiële crisis, toen de landen van de eurozone hun tekorten zagen toenemen en er behoefte was aan leningen op de financiële markten. De markten zeiden: ‘We zullen u lenen, maar er zijn duidelijk veel risico’s aan verbonden als het gaat om de waarschijnlijkheid van terugbetaling. Het kan zijn dat u in gebreke blijft, omdat u niet uw eigen valuta uitgeeft.”
De rentetarieven gingen dus erg hoog, en bleven daarvoor lange tijd hoog [then European Central Bank president] Mario Draghi zei uiteindelijk die drie kleine woordjes die het hele project bij elkaar hielden: “Wat er ook voor nodig is.” Het moment dat duidelijk werd dat je de volledige backstopping van de ECB had [European Central Bank] – de valuta-uitgever – daarna daalden de rendementen en nam de schuldencrisis af.
Toen COVID zich voordeed, begon je te zien dat de druk op de rendementen, dat wil zeggen de rentetarieven op sommige staatsobligaties, begon toe te nemen. En [ECB president] Christine Lagarde zei: het is niet de taak van de ECB om de spreads te beheersen. Mijn hart zonk onmiddellijk. Ik dacht: maak je een grapje? Ga je dit echt nog een keer laten gebeuren?
Het duurde helemaal niet lang voordat ze die verklaring weerlegde en de ECB deed precies wat ze moest doen, namelijk de spreads beheren en de rentetarieven verankeren zodat landen als Italië en Spanje alles konden uitgeven wat zij nodig achtten om problemen op te lossen. met de crisis. Dus de vraag die ik bleef stellen was: wanneer trekken ze die achtervang in? Als ze dat doen, zul je een drang naar bezuinigingen krijgen. En dat is precies wat je hebt gezien.
Maar het is een beleidskeuze, toch? Het is duidelijk een beleidskeuze van de kant van de muntuitgever om die steun in te trekken en deze landen terug te plaatsen in een situatie waarin er voor hen weinig manoeuvreerruimte is.
Bron: jacobin.com
