Denk het wel, want het gaf Brian Riedl, een senior fellow aan het Manhattan Institute, genoeg ruimte om dingen te zeggen die extreem bedrieglijk zijn, zo niet regelrechte leugens. De kern van het stuk van Riedl is dat het niet mogelijk zal zijn om de sociale zekerheid en de gezondheidszorg in stand te houden zonder belastingverhogingen voor de middenklasse.
Een groot deel van het stuk is de standaardregel over een vergrijzende bevolking die een onmogelijke last vormt waarover we al tientallen jaren lezen in de NYT en elders. Riedl bevat bijvoorbeeld een oude favoriet:
De verhouding van arbeiders die elke gepensioneerde onderhouden, die in 1960 ongeveer 5:1 was, zal in het volgende decennium dalen tot iets meer dan 2:1.
Dit is natuurlijk grotendeels waar. Het bedrieglijke is dat het grootste deel van de daling van de verhouding tussen werkenden en gepensioneerden lang geleden plaatsvond. De verhouding tussen gedekte werknemers en begunstigden was in 1975 gedaald tot 3,2: 1. Het bleef rond dit niveau schommelen totdat de babyboomers aan het einde van het eerste decennium van de eeuw met pensioen begonnen te gaan.
De verhouding tussen werkenden en gepensioneerden is nu gedaald tot 2,8 op 1. De verwachting is dat deze de komende tien jaar zal dalen tot 2,4 op 1. Ben je al bang?
Riedl vertelt ons ook: “Mensen die tot de leeftijd van 90 leven, een snelgroeiende groep, zullen een derde van hun volwassen leven besteden aan het verzamelen van sociale zekerheid en Medicare-uitkeringen.” Er zijn twee problemen met deze bewering.
Ten eerste zullen de mensen die 90 worden, onevenredig veel hogere inkomens hebben. Velen zullen het innen van socialezekerheidsuitkeringen hebben uitgesteld tot ze 70 jaar oud zijn, of bijna. En als ze blijven werken en een door de werkgever verstrekte ziektekostenverzekering hebben, zal Medicare pas de primaire betaler zijn als ze met pensioen gaan. Als het volwassen leven begint op 18-jarige leeftijd, dan kijken we naar mensen die 90 jaar worden en iets meer dan een kwart van hun volwassen leven uitkeringen ontvangen (20 van de 72 jaar).
Maar belangrijker is dat de levensverwachting niet voor iedereen is toegenomen. Zoals een recent rapport van de Congressional Research Service documenteerde, is er bijna geen toename van de levensverwachting op 65-jarige leeftijd voor werknemers in de onderste helft van de inkomensverdeling. Het verhaal van toenemende levensverwachting is overweldigend, een verhaal van werknemers met hogere inkomens die langer leven.
Voorbij bedrog komen
Riedl vertelt ons ook dat “het typische gepensioneerde stel van vandaag drie keer zoveel Medicare-uitkeringen zal ontvangen als hun levenslange bijdragen aan het systeem.” Dat is waar, maar het laat twee belangrijke punten buiten beschouwing.
Ten eerste, de reden dat de waarde van Medicare-uitkeringen zo hoog is, is dat we per persoon twee keer zoveel betalen voor onze gezondheidszorg als mensen in andere rijke landen. Dit komt niet door betere zorg. Mensen in de Verenigde Staten doen het niet beter volgens de meeste uitkomstmaten.
Onze hogere kosten zijn het gevolg van het feit dat we overal dubbel zoveel voor betalen. We betalen de farmaceutische bedrijven twee keer zoveel voor geneesmiddelen op recept. We betalen de fabrikanten van medische apparatuur twee keer zoveel voor medische apparatuur. We betalen onze artsen twee keer zoveel als artsen in Europa en Canada. En we gooien jaarlijks honderden miljarden naar verzekeringsmaatschappijen omdat ze machtige lobbyisten hebben die hen deze aalmoezen kunnen bezorgen. Onze dure Medicare-uitkeringen zijn geen verhaal over bejaarden die het luxe leven leiden, ze zijn een verhaal over machtige belangengroepen die het gezondheidszorgsysteem oplichten.
Maar dit zijn slechts de standaardmisleidingen die we gewend zijn sinds de dagen dat private equity-miljardair Peter Peterson de leiding had over de aanklacht tegen de sociale zekerheid en Medicare. Maar het andere probleem met Reidl’s Medicare-opmerking komt tot het regelrechte leugengedeelte.
In tegenstelling tot de sociale zekerheid is Medicare niet ontworpen als een systeem waarbij een speciale belasting het programma volledig moet financieren. Traditionele Medicare bestaat uit drie delen: Deel A is het ziekenhuisverzekeringsgedeelte van het programma, dat zou moeten worden betaald uit de speciale Medicare-belasting. Deel B omvat de betalingen van artsen. Dit is slechts bedoeld om gedeeltelijk te worden gefinancierd door premies die door de begunstigden worden betaald. Deel D is voor drugsdekking, die ook is ontworpen om slechts gedeeltelijk te worden gefinancierd door begunstigde premies. (Er is ook deel C, Medicare Advantage, dat bedoeld is als een manier om geld naar verzekeringsmaatschappijen te sluizen.)
Aangezien een groot deel van het Medicare-programma niet eens is ontworpen om rechtstreeks aan het programma te worden betaald, heeft het geen zin om deze delen van het programma op te nemen in klachten over het tekort van Medicare. Wanneer Riedl ons vertelt dat Medicare naar verwachting de komende drie decennia een tekort van $ 48 biljoen zal hebben, is de overgrote meerderheid van dit verwachte tekort te wijten aan een deel van het programma dat niet door het ontwerp wordt gedekt door Medicare-specifieke belastingen.
Het is vergelijkbaar met ons te vertellen dat het ministerie van Defensie dit jaar een tekort van 890 miljard dollar heeft (3,4 procent van het bbp), want dat is de mate waarin de uitgaven de aangewezen belastingen zullen overschrijden. Ik neem aan dat de NYT het stuk waarin wordt geklaagd over het enorme tekort van het ministerie van Defensie op haar opiniepagina niet zou toestaan, omdat het nergens op slaat. Waarom is deze klacht over het Medicare-tekort toegestaan?
Er is eigenlijk een heel interessant verhaal over het verwachte tekort voor het Medicare Part A-programma: het is de afgelopen decennia sterk gedaald. In 2000 werd voorspeld dat Medicare tegen 2040 met een tekort van 0,4 procent van het bbp (ongeveer $ 90 miljard per jaar) te maken zou krijgen, oplopend tot 1,0 procent van het bbp in 2040 (tabel III.C1). Het meest recente Trustees Report laat dit jaar een tekort zien van slechts 0,04 procent van het bbp, oplopend tot 0,42 procent in 2040 en daarna dalend gedurende de rest van de eeuw.
Deze verbetering van de financiën van het programma is te danken aan de scherpe vertraging van de groei van de zorgkosten. Het behoeft geen betoog dat als we onze zorgkosten in lijn zouden brengen met de kosten in landen als Duitsland en Canada, het programma een enorm overschot zou laten zien. De Affordable Care Act speelde in deze periode een rol bij het afremmen van de groei van de zorgkosten. President Biden probeert verder te gaan met zijn voorstellen om de kosten van medicijnen te beperken als Republikeinse “tekorthaviken” hem niet in de weg staan.
Moeten we de middenklasse belasten?
Er zijn nog twee punten die aan het stuk van Reidl werken. Ten eerste is er een probleem dat de sociale zekerheid binnenkort extra inkomsten nodig zal hebben naast wat naar verwachting uit de aangewezen loonbelasting zal komen. Dit kan, althans gedeeltelijk, komen door het verhogen van de belastingen voor mensen met een hoger inkomen. De belasting wordt niet geheven op looninkomen boven $ 160.000.
Toen deze grens in 1982 werd vastgesteld, lag slechts 10 procent van het looninkomen boven de grens. Als gevolg van de opwaartse inkomensherverdeling in de afgelopen vier decennia ligt bijna 18 procent van het looninkomen boven deze grens. Door een groter deel van de lonen van mensen met een hoog inkomen aan de belasting te onderwerpen, zou het verwachte tekort kunnen worden gedicht.
We zouden ook kunnen kijken naar andere belastingen, zoals belastingen op niet-looninkomsten of hogere vennootschapsbelastingen. Dit zou afstappen van de praktijk van het financieren van uitkeringen uit de speciale socialezekerheidsbelasting, maar het is niet duidelijk dat veel mensen last zouden hebben van deze verschuiving.
Het is ook vermeldenswaard dat we in voorgaande decennia het belastingtarief voor de sociale zekerheid herhaaldelijk hebben verhoogd. De belasting op de sociale zekerheid werd in de vijf decennia na de invoering ervan verhoogd, van 2,0 procent in 1937 tot 12,4 procent in 1990. Het is in meer dan 30 jaar helemaal niet gestegen.
Zoals ik gisteren al opmerkte, was het politiek gezien mogelijk om de belastingen gedeeltelijk te verhogen omdat, in ieder geval gedurende de eerste vijfendertig jaar van het bestaan van het programma, de reële lonen in een gezond tempo stegen. Een deel van de loonwinsten die werknemers elk jaar ontvangen, wegbelasten, is gemakkelijker dan werknemers te vragen een deel van het loon af te staan dat in reële termen stagneert of zelfs afneemt.
Het lijkt erop dat de reële lonen weer in stijgende lijn gaan. Vanaf het midden van het laatste decennium stegen de reële lonen voor de gemiddelde werknemer met bijna 1,0 procent per jaar. Pandemische inflatie stopte deze groei even, maar het lijkt erop dat de reële lonen weer stijgen, vooral voor degenen aan de onderkant van de loonladder. Als deze trend doorzet, zouden bescheiden verhogingen van de socialezekerheidsbelastingen een mogelijkheid moeten zijn als dat nodig blijkt.
Het andere probleem is dat we misschien helemaal geen extra belastingen nodig hebben, althans vanuit macro-economisch oogpunt. Veel economen, met name voormalig minister van Financiën Larry Summers, hebben betoogd dat het grootste probleem waarmee een vergrijzende samenleving wordt geconfronteerd, “seculiere stagnatie” is. Dit is een verhaal waarin er niet genoeg vraag is om de economie op haar potentieel te laten draaien en om werknemers volledig aan het werk te houden. Dit staat 180 graden haaks op het verhaal dat we niet over de middelen zullen beschikken die nodig zijn om een groeiende oudere bevolking te ondersteunen. Als de visie van Summers op seculiere stagnatie juist blijkt te zijn, dan zou er geen reden zijn voor belastingverhogingen, aangezien de economie lijdt onder te weinig vraag, niet te veel.
Kortom, de angstlobby houdt vast aan haar oude trucs, die oprecht serieuze mensen (in tegenstelling tot ‘zeer serieuze mensen’) al tientallen jaren bestrijden. Sociale zekerheid en Medicare zijn grote succesverhalen waar tientallen miljoenen mensen van afhankelijk zijn. We mogen niet toestaan dat oneerlijke enge verhalen de basis vormen voor het schrappen en/of privatiseren van deze programma’s.
Dit verscheen voor het eerst op het Beat the Press-blog van Dean Baker.
Bron: www.counterpunch.org
